Strona główna/O nas/Projekty - Akcje - Programy/WWRD - Wczesne Wspomaganie Rozwoju Dziecka

WWRD - Wczesne Wspomaganie Rozwoju Dziecka

Zespół działań diagnostycznych oraz terapeutycznych skierowany do dzieci od urodzenia do lat 7 (lub do rozpoczęcia nauki w szkole), który ma na celu poprawę funkcjonowania w obszarze rozwojowym, w którym maluch prezentuje opóźnienia, zaburzenia. WWR prowadzone jest jednocześnie przez wielu specjalistów, co podnosi skuteczność terapii.

W zajęciach uczestniczą dzieci posiadające opinię o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju.

Wspomaganie rozwoju dziecka można uzyskać w konkretnych przypadkach – w sytuacji, kiedy stwierdzone zostaną określone rodzaje zaburzeń, mogące rzutować na funkcjonowanie w przyszłości.

Do niepełnosprawności oraz dysfunkcji uprawniających do uzyskania WWR zaliczane są:

  • spektrum autyzmu
  • ADHD,
  • dysfunkcje mowy, wzroku oraz słuchu,
  • niepełnosprawność intelektualna,
  • nieprawidłowy rozwój psychoruchowy,
  • niepełnosprawność ruchowa,
  • niepełnosprawność sprzężona,
  • afazja.

O rodzaju terapii oraz interwencji specjalistów z danych dziedzin wspomagających rozwój dziecka decyduje zespół WWRD. W zależności od prezentowanych przez dziecko zaburzeń, określa on, jakie zajęcia będą niezbędne.

Realizowane w naszej placówce zajęcia terapeutyczne:

  • Logopedia
  • Terapia ręki
  • Terapia integracji sensorycznej – SI
  • Terapia czaszkowo- krzyżowa – TCK
  • Terapia neurotaktylna
  • Terapia bilateralna
  • Komunikacja wspomagająca i alternatywna – ACC
  • Biofeedback
  • Fizjoterapia
  • Zajęcia ogólnorozwojowe

Lista terapeutów pracujących w ramach WWRD

  • Sylwia Bierwagen - Bierak
  •  Ilona Brzezińska
  •  Marta Drzankowska
  • Lidia Grala
  •  Monika Jach
  •  Małgorzata Kuźnik
  • Paulina Kwapisz
  • Mariola Leśniarek
  • Bożena Pajkert

Alternatywne i wspomagające metody komunikacji

Alternatywne i wspomagające metody komunikacji - (ang. augmentative and alternative communication) - (AAC) jest to grupa metod, które umożliwiają komunikowanie się osobom niemówiącymi bądź, których mowa jest w pewnym stopniu ograniczona do efektywnego komunikowania się z innymi.
Podczas zajęć stosowane są wspomagające formy komunikacji, które umożliwiają budowanie podstaw komunikacji, intencji komunikacyjnej, wymiany, zabawy relacyjnej, wspólnego pola uwagi, kontaktu wzrokowego. Na lekcjach uczniowie używają znaków graficznych, manualnych lub przestrzenno-dotykowych, uczą się komunikacji funkcjonalnej, spontanicznej, zrozumiałej dla wszystkich dzięki temu mogą dokonywać wyborów, podejmować decyzje, pytać, opowiadać, wyrażać myśli i uczucia, porozumiewać się. Podczas zajęć za pomocą metody PECS – (Picture Exchange Communication System) uczymy naszych uczniów, jak się komunikować stosując pojedyncze ikony, w późniejszych fazach uczą się konstruować pełne zdania. Każdy uczeń posiada osobistą pomoc do komunikacji, książkę, tablice, które dają możliwość nawiązania kontaktu z drugą osobą w różnych sytuacjach społecznych.

Integracja Sensoryczna

Głównym zadaniem tej terapii jest dostarczenie kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych w szczególności przedsionkowych , proprioceptywnych i dotykowych w taki sposób ,że dziecko spontanicznie będzie formułowało reakcje adaptacyjne poprawiające integracje tych bodźców. Podczas terapii integracji sensorycznej relacje zachodzące między procesami sensorycznymi i zachowaniem ruchowym, kształtują i poprawiają połączenia synaptyczne w ośrodkowym układzie nerwowym. Prawidłowa organizacja synaptyczna ośrodkowego układu nerwowego determinuje właściwe programowanie i przetwarzanie informacji sensorycznych w następnych relacjach jednostki z otoczeniem. Aby następowała poprawa w organizacji oun podczas terapii stosowane są takie ćwiczenia , które będąc właściwym „wyzwaniem” dla uczestnika terapii są stymulujące dla mózgu. Ćwiczenia muszą być dostosowane do poziomu rozwojowego dziecka jednak nie mogą być zbyt łatwe, ani zbyt trudne. Tylko takie ciągłe balansowanie na granicy możliwości dziecka poprawiając organizację oun wpływa na zmianę zachowania w sferze motorycznej i emocjonalnej , poprawie funkcji językowych i poznawczych , a przede wszystkim przejawia się lepszą efektywnością uczenia się.

Terapia integracji sensorycznej ma postać „naukowej zabawy” w której dziecko chętnie uczestniczy i ma przekonanie ,że kreuje zajęcia wspólnie z terapeutą. Podczas terapii nie uczy się dzieci konkretnych umiejętności lecz poprawiając integrację sensoryczną wzmacnia procesy nerwowe leżące u podstaw tych umiejętności , a one pojawiają się w sposób naturalny jako konsekwencja poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego. Terapeuta nie tyle kieruje zachowaniem dziecka ile kreuje takie wymagania by dziecko było w stanie odpowiadać na nie coraz bardziej złożonymi reakcjami adaptacyjnymi.

Terapia integracji sensorycznej nie jest wyuczonym stale powtarzanym schematem ćwiczeń, ale jak niektórzy piszą sztuką ciągłej analizy zachowania dziecka i permanentnego doboru i modyfikacji stosowanych zadań.

Odbywa się w sali gimnastycznej lub dużym pomieszczeniu specjalnie do tego przystosowanym i wyposażonym w odpowiednie przyrządy. Wyposażenie sali terapeutycznej musi przede wszystkim obejmować wiele urządzeń do stymulacji systemu przedsionkowego , proprioceptywnego i dotykowego ale również wzrokowego , słuchowego i węchowego. Atmosfera podczas terapii sprzyja rozwojowi wewnętrznej potrzeby ujarzmiania środowiska. Dziecko czując ,że odnosi sukcesy w coraz większej ilości coraz bardziej skomplikowanych zadań podnosi swoją samoocenę i chętnie uczestniczy w zajęciach. Takie doświadczenia w kierowaniu swoim zachowaniem zaczyna przenosić również na inne sytuacje poza salą terapeutyczną, co zaczynają zauważać rodzice i nauczyciele. Zmienia się obraz dziecka i jego funkcjonowanie w środowisku.

Metoda terapii SI kierowana jest w pierwszej kolejności do dzieci z trudnościami w uczeniu się. Może być również stosowana jako metoda komplementarna w usprawnianiu dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, upośledzonych umysłowo, autystycznych i niewidomych.

Terapia i teoria SI może być wykorzystywana w działalności profilaktycznej. Stymulując prawidłowy rozwój dzieci już od wieku niemowlęcego , szczególnie w przypadku tzw. grupy ryzyka okołoporodowego, zapobiegamy późniejszym nieprawidłowościom rozwojowym.

Biofeedback

Jest nieinwazyjną metodą trenującą funkcje psychiczne, neuropsychiczne i psychosomatyczne na poziomie centralnego układu nerwowego.
Przy użyciu komputera i dodatkowego monitora zasipywana jest czynność bioelektryczna mózgu
Trenujący uczy się panować nad swoimi falami mózgowymi w procesie samouczenia się za pomocą sprzężenia zwrotnego. Sprzężenie zwrotne polega na natychmiastowej i ciągłej informacji o pracy mózgu pod postacią wideogry. Informacja ta pomaga w procesie uczenia się jak samemu harmonizować fale mózgowe.
Czujniki przymocowane do głowy odbierają fale mózgowe, które są wzmacniane i rejestrowane przez komputer. Grą kieruje się wyłącznie za pomocą pracy własnego mózgu bez klawiatury i joysticka. Kiedy wzrasta aktywność mózgu w pożądanym paśmie częstotliwości fal mózgowych, otrzymujemy nagrodę w postaci punktów - gra się udaje. Przy wzroście niepożądanych pasm, nie mamy sukcesu w grze.
Mózg stopniowo reaguje na motywacyjne wskazówki proponowane przez komputer w postaci nagrody za dobre wyniki gry. W ten sposób mózg sam rozwija proces uczenia się wysyłania najbardziej odpowiednich częstotliwości fal mózgowych. EEG można stosować przy zaburzeniach psychicznych i psychosamatycznych u dzieci, młodzieży i dorosłych (np.: ADHD, ADD, autyzm,dysleksja, dysgrafia, bulimia, anoreksja), w chorobach neurologicznych (między innymi: mózgowe porażanie dziecięce, urazy czaszki, udar mózgu), mogą z niej korzystać również ludzie zdrowi, którzy chcą na przykład poprawić szybkość zapamiętywania.

Terapia czaszkowo-krzyżowa i powięziowa.

Terapia czaszkowo-krzyżowa oraz rozluźnienie mięśniowo-powięziowe są oddziaływaniami manualnymi, uwalniającymi napięcia całego organizmu przez nieinwazyjną, delikatną formę dotyku i manipulacji w okolicach kręgosłupa, czaszki, kości krzyżowej, klatki piersiowej i wszystkich błon łącznotkankowych organizmu.
Terapia czaszkowo-krzyżowa stosowana jest w celu regulacji rytmu tętnienia płynu mózgowo-rdzeniowego, co prowadzi do prawidłowego funkcjonowania wszystkich narządów wewnętrznych. Metoda ta pomaga w następujących problemach: psychozy, autyzm, nadpobudliwość, zaburzenia koncentracji, dysleksja, stres, bóle i zawroty głowy, migreny, nawrotowe zapalenia uszu, porażenie mózgowe. Terapia ta pogłębia oddech u astmatyków, likwiduje napięciowe bóle brzucha, poprawia krążenie i pracę układu limfatycznego, stabilizuje ciśnienie, nasila działanie leków.
Metoda ta jest całkowicie bezpieczna dla wszystkich, począwszy od noworodków po ludzi w podeszłym wieku. Terapia ta doskonale wspomaga inne specjalistyczne oddziaływania edukacyjne i terapeutyczne.

Logopedia

Zaburzenia komunikacji dotyczą większości dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. Trudności w porozumiewania się z otoczeniem są u nich bardzo zróżnicowane - od nieprawidłowej wymowy jednej lub kilku głosek po całkowity brak mowy.
Dla wszystkich uczniów, u których występują jakiekolwiek deficyty w tym zakresie organizowane są zajęcia logopedyczne. W naszej szkole terapia prowadzona jest w dwu gabinetach. Jej głównym celem jest budowanie kompetencji językowej i komunikacyjnej uczniów. Zajęcia zmierzają do rozwijania i usprawniania umiejętności komunikowania się z otoczeniem na poziomie odpowiadającym indywidualnym możliwościom (za pomocą komunikacji werbalnej i niewerbalnej). Uczniowie rozwijają też umiejętności odbioru i rozumienia nadawanych informacji, poszerzają zasób słownictwa biernego i czynnego. Dzieci nie posługujące się mową kształcą umiejętności komunikowania się z wykorzystaniem sposobów alternatywnych (piktogramy, PCS, PEGS, gesty, zdjęcia).
U uczniów u których występują zaburzenia w obrębie funkcji prymarnych, głównym celem zajęć jest usprawnianie czynności fizjologicznych (połykania, gryzienia, żucia) oraz stymulacja funkcji związanych z mową (m.in. oddechowych i fonacyjnych). Równolegle prowadzone są ćwiczenia stymulujące ogólny rozwój dziecka- percepcję wzrokową, słuchową, orientację przestrzenną oraz sprawność motoryczną.

Terapia ręki

Terapia ręki jest zestawem ćwiczeń opracowanych z myślą o dzieciach, które mają problemy z motoryką małą, a dokładniej chwytaniem przedmiotów, rysowaniem, pisaniem, wycinaniem, sznurowaniem butów i innymi czynnościami wymagającymi precyzji i pewnego chwytu.

W ramach terapii wykonywane są ćwiczenia dobrane pod kątem zapotrzebowania danego dziecka. Zazwyczaj zadania przybierają formę zabawy, co ma znaczenie szczególnie w przypadku najmłodszych.

Terapia ręki często stanowi uzupełnienie ćwiczeń logopedycznych, ponieważ istnieje ścisły związek między rozwojem ruchowym dziecka, szczególnie rozwojem motoryki precyzyjnej, a jego rozwojem mowy.

Terapię ręki wdraża się w następujących przypadkach:

  • problemów z samoobsługą,
  • obniżonego lub podwyższonego napięcia mięśniowego w górnych partiach ciała,
  • trudności z wykonywaniem precyzyjnych ruchów, manipulowaniem przedmiotami,
  • zaburzeń związanych z koordynowaniem obu rąk,
  • nieadekwatnej szybkości ruchów do wykonywanej czynności,
  • niechęci do dotykania nowych rzeczy, badania różnych struktur za pomocą dotyku,
  • potrzeby dostymulowania, np. przez silny dotyk,
  • zaburzenia koordynacji wzrokowo-ruchowej.

Fizjoterapia

Zajęciami objęte są dzieci potrzebujące wsparcia w zakresie: motoryki dużej, motoryki małej, przemieszczania się, posiadające obniżone lub podwyższone napięcie mięśniowe, posiadające zaburzenia neurologiczne, ortopedyczne, metaboliczne itp.

Celem zajęć jest:

  • Poprawa funkcjonowania dziecka w obszarze rozwojowym w którym prezentuje opóżnienie lub zaburzenie
  • Poprawa jakości życia dziecka i rodziny
  • Złagodzenie niedogodności związanych z występowaniem dysfunkcji dziecka

Fizjoterapia w WWRD polega na:

  • Przeprowadzeniu wstępnej oceny dziecka
  • Ustaleniu jego potrzeb w zakresie fizjoterapii i w innych dysfunkcyjnych sferach
  • Doborze odpowiednich metod fizjoterapeutycznych pomocnych w uzyskaniu jak najlepszych efektów terapii
  • Współpracy z rodzicami

Terapia Neurotaktylna

Terapia Neurotaktylna organizuje sposób dostarczania informacji ze skóry do centralnego układu nerwowego, a konkretnie do mózgu. Skóra jest największym organem ludzkiego ciała. Działa jako bariera między naszym światem zewnętrznym i wewnętrznym, chroniąc nas przed intensywnymi bodźcami, m.in – temperaturą, bólem, patologicznymi drobnoustrojami i wirusami. Jest także źródłem integracji dotykowo-sensorycznej.

Celem terapii jest normalizacja ogólnej wrażliwości. Pomaga to zmniejszyć lub wyeliminować dotykową defensywność lub niewystarczającą wrażliwość na dane sensoryczne. Uaktywnia mechanizmy odpowiedzialne za prawidłowe napięcie mięśni, organizuje dotykowy odbiór bodźców, ponieważ łączy się z naszym systemem sensorycznym. Pozwala to zoptymalizować pracę układu nerwowego, w tym pobudza i stymuluje łańcuchy biomechaniczne kostno-mięśniowo-powięziowe do aktywności motoryki małej, średniej i dużej, kształtuje świadomość kinestetyczną, poprawia samopoczucie dotykowe, aktywizuje odruch więzi, stymuluje wyższe czynności poznawcze i stwarza okazję do pozytywnej komunikacji społecznej z innymi.

Terapia NeuroTaktylna proponuje techniki stymulacji skóry, mięśni i stawów z uwzględnieniem wszystkich powierzchni ciała oraz łańcuchów biomechanicznych kostno-mięśniowo-powięziowych. Polega to na dostarczeniu kontrolowanej liczby bodźców sensorycznych oraz sensoryczno-proprioceptywnych w szczególności dotykowych i proprioceptywnych w celu tworzenia i torowania spontanicznych, fizjologicznych reakcji adaptacyjnych poprawiających funkcjonowanie układu neurosensomotorycznego i neurorozwoju. Aktywizacja ta wpływa na prawidłowy rozwój i integrację odruchów dynamicznych i posturalnych poprzez stymulowanie do prawidłowej pracy układu kostno-mięśniowo-powięziowego, układu hormonalnego i innych. Aktywność ta jest niezbędną stymulacją dla ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego.

Integracja bilateralna

Integracja bilateralna jest to metoda terapeutyczna, która ma na celu doskonalenie współpracy półkul mózgowych. Odbywa się to poprzez zastosowanie odpowiednio dobranych ćwiczeń ruchowych, dzięki czemu dzieci uczą się poznawać prawidłowe wzorce ruchowe oraz odnajdować położenie własnego ciała w przestrzeni i poznawać schemat swojego ciała. Wpływa korzystnie na rozwój ruchowy i poznawczy. Integracja bilateralna jest to umiejętność koordynacji i współpracy obu stron ciała w płaszczyźnie góra-dół, przód-tył prawo-lewo. Terapia Bilateralna poprawia świadomość ciała, poczucie schematu czy też rozróżnienie przestrzeni i poczucie kierunku, co z kolei przekłada się na lepszą równowagę statyczną i dynamiczną oraz kontrolę postawy, usprawnia pamięć sekwencyjną i planowanie ruchu.

Integracja bilateralna jest przeznaczony dla dzieci, które doświadczają problemów związanych z:

  • obniżoną koordynacją obustronną
  • trudnościami w orientacji przestrzennej
  • nieumiejętnością różnicowania stron prawa/lewa
  • trudnościami w przekraczaniu linii środkowej ciała zarówno w płaszczyźnie prawa/lewa jak i przód/tył oraz góra/dół
  • niewykształconą w pełni lateralizacją
  • niskimi umiejętnościami wykonywania ruchów sekwencyjnych
  • słabą pamięcią i problemami z koncentracją uwagi
  • trudnościami szkolnymi
  • nadpobudliwością psychoruchową
  • obniżoną świadomością własnego ciała

Terapia ogólnorozwojowa

Terapia ogólnorozwojowa - specjalistyczne, zamierzone działania, mające na celu pomoc dzieciom przejawiającym zaburzenia rozwoju i zachowania. Oddziaływania terapeutyczne mają na celu wspomaganie wszechstronnego rozwoju dziecka - służą uregulowaniu, usprawnieniu i wzmocnieniu rozwoju fizycznego, emocjonalnego, funkcji poznawczych, zdolności komunikacyjnych i samodzielności. Ćwiczenia wykonywane w formie ukierunkowanej zabawy umożliwiają dziecku poznawanie świata wszystkimi zmysłami, ułatwiając w ten sposób efektywną naukę w przyszłości. Dziecko uczestniczy w różnego rodzaju aktywnościach: ćwiczy motorykę małą, koordynację wzrokowo - ruchową, prawidłową postawę, rozwija koncentrację uwagi, uruchamia wyobraźnię i wrażliwość. W zależności od potrzeb i możliwości dziecka terapeuci wykorzystują elementy różnych terapii, technik oraz programów terapeutyczno – edukacyjnych.

do góry